Hoe PMD uw klikopark verrijkt
Als inwoner van de Food Valley zou je verwachten dat er in de regio allerhande initiatieven zijn omtrent slimme en vooral simpele afvalinzameling en -verwerking. Voedselverpakkingen vormen immers een groot deel van de afvalstroom en bestaan vaak uit papier, plastic of blik. Ideale materialen om een nieuwe bestemming te geven.
Toch is het niet zo eenvoudig voor consumenten om dit goed te doen. Steeds meer mensen krijgen weliswaar een zogenaamde PMD bak voor plastic, metaal en drankenkartons, maar dat er nota bene een app nodig is om te bepalen wat er nu wel en niet in mag geeft wel aan dat het eigenlijk te complex is. Zeker voor mensen die niet zo geïnteresseerd en kieskeurig zijn over hun selectie tussen restafval en PMD. Voor de eerste moet steeds vaker per ophaalbeurt of gewicht betaald worden, dus zal er bij twijfel al vaak gekozen worden voor PMD.
Het zou helpen als de inzamelaars duidelijk aangeven wat er gescheiden kan worden, wat de criteria zijn, zodat mensen zelf ook kunnen bepalen of iets wel of niet PMD is. Metaal is een breed begrip en lang niet alles van metaal is PMD. Dat geldt ook voor plastic, waarbij hard plastic buiten de boot valt, maar vanaf wanneer is het niet meer hard?
Anderzijds hebben de producenten ook wat te doen. Veel verpakkingen bestaan uit meerdere materialen, wat het veel lastiger maakt om het te scheiden. Een voorbeeld: de koude koffiedranken van Douwe Egberts, bestaande uit plastic beker met kartonnen sleeve en aluminium seal en plastic deksel, vergen een klein materiaalonderzoek voor het scheiden tussen 3 bakken (restafval, PMD en papier/karton), want de aluminiumseal is blijkbaar geen “PMD metaal”. Een nog dramatischer voorbeeld zijn de verpakkingen van Nutrilon babymelk, bestaande uit kartonnen pot, met gemetalliseerde binnenlaag en vastgesmolten quasi hardplastic dekselsysteem en aluminium seal en plastic schepje. Zelfs met de beste wil van de wereld en een robuuste schaar wordt dat een zooitje om maar deels te scheiden. Het gemetalliseerde karton is dusdanig innig verbonden met zichzelf dat interventie hopeloos is.
Dan zijn er nog diverse lastpakken zoals chips zakken, vaak ook deels plastic en metaalfolie, grote plastic trays met metaallaagje en kartonnen sleeve voor kant-en-klaarmaaltijden, of vleesbakjes van kunststof met daarin vastgelijmde vocht absorberende matjes van onbekend materiaal. Producenten van voedselproducten en verpakkingen zouden een goede bijdrage kunnen leveren aan PMD scheiden, en daarmee aan recycling alsook het voorkomen van de zogenaamde plastic soep in de wateren, door in het ontwerp meer rekening te houden met afval inzamelen en -verwerken. Daarnaast zou werkelijk iedereen die voedsel produceert het voorbeeld van (o.a.) Albert Heijn huismerk moeten overnemen, waarbij de verpakkingen zelf letterlijk vermelden wat waar in moet. Slagroompotje gekocht? De verpakking vermeldt: beker bij PMD, seal bij restafval. Zo makkelijk kan het zijn.
Intussen hebben wij thuis 4 kliko’s voor de deur: PMD, papier/karton, restafval, GFT. Binnen bewaren we nog glas (statiegeldglas apart van recycling glas, ook niet altijd makkelijk te identificeren overigens). Fantastisch hoor, zeker die enorme PMD container met knaloranje deksel. Het kost al bij al ongeveer 2-3 m2 en het vrolijkt de buurt onbedoeld op. Aan alle afvalinzamelaars: als we slim genoeg zijn om afval te scheiden, kunnen we kliko’s ook wel van elkaar onderscheiden. Een felblauwe en feloranje deksel was dus niet nodig geweest, een sticker volstaat. Maar laten we eerlijk zijn: is er niet een betere oplossing te verzinnen voor inzameling dan die enorme bakken voor iedere deur? En hoe zit het met de bedrijven die doen aan nascheiden in plaats van bronscheiden? Als dat kán, waarom doen we dan zo moeilijk? Het zal vast niks met geld te maken hebben.
Wouter Franken
Bron: www.kliko.nl/nieuws/ede
